balaca

sif.

1. Həcmcə, boyca, ölçücə kiçik, xırda (böyük müqabili). Balaca barmaq. Balaca bina. Balaca otaq. Balaca qutu. Balaca adam. Balaca ağac. – Məcid indi torpaq payını almış və özünə balaca təsərrüfat düzəltmiş bir kəndli idi. B. T.. Məhəccər boyu dairə şəklində balaca bostanın dövrəsini bürümüş gül-çiçək elə uzaqdan da qızarışırdı. M. Hüs.. Qocanın balaca pəncərəsi qalın meşəyə tərəf açılırdı. S. R.. İndi bu balaca kəndciyəz Dilara üçün . . . Bakı qədər əzizdir. Ə. M..

2. Sayca, miqdarca az, azacıq, cüzi. Balaca dəstə. Balaca bir məbləğ ayırmaq.

3. Azyaşlı, xırdaca, kiçik. Balaca qız hələ məktəbə getmir. – Balaca, yastıburun . . Zivər gəlib, Kərimin qucağında oturdu. M. İ.. // İs. mənasında. Uşaq. Balacanı bazara göndər. Bəs balaca haradadır? Balacanı da özümlə aparacağam. Balacanın neçə yaşı var? // Balaca uşağa müraciət. Balaca, bir bəri bax!

4. Əhəmiyyətsiz, cüzi, yüngülvari; bir qədər, bir az. Balaca dəyişiklik. Balaca rol. Balaca narazılıq. Mənə balaca soyuq dəyibdir. Aramızda balaca mübahisə oldu. Balaca bir iş üstə küsüşdülər. // Zərf mənasında. Balaca tərləmək. Balaca yeyib, içdik. Balaca gözlə.

5. Bəzən bir sözü ilə: bir balaca – azacıq, bir az, bir qədər. Bir balaca gözlə. Sənə bir balaca sözüm var. Sizə bir balaca işim düşüb. balaca-balaca 1) zərf Yavaş-yavaş, xırdaxırda, ahəstə-ahəstə, az-az. Naxoşdum, indi balaca-balaca gəzirəm; 2) sif. kiçik-kiçik, xırda-xırda. Balaca-balaca uşaqlar.